A text is read by an absent addressee, by, as it were, a ghost.

''How on earth did anyone get the idea that people could communicate by letter! Of a distant person one can think, and of a person who is near one can catch hold -- all else goes beyond human strength. Writing letters is actually an intercourse with ghosts and by no means just with the ghost of the addressee, but also with one’s own ghost, which secretly evolves inside the letter one is writing or even in a whole series of letters, where one letter corroborates another and can refer to it as witness. How did people ever get the idea they could communicate with one another by letter! One can think about someone far away and one can hold on to someone nearby; everything else is beyond human power. Writing letters, on the other hand, means exposing oneself to the ghosts, who are greedily waiting precisely for that. Written kisses never arrive at their destination; the ghosts drink them up along the way. It is this ample nourishment which enables them to multiple so enormously. In order to eliminate as much of the ghosts’ power as possible and to attain a natural intercourse, a tranquility of the soul, (people) have invented trains, cars, aeroplanes—but nothing helps anymore: These are evidently inventions devised at the moment of crashing. The opposing side is so much calmer and strong; after the postal system, the ghosts invented the telegraph, the telephone, the wireless. They will not starve, but we will perish.

(Franz Kafka, Letters to Milena, Schocken Books, 1990 page 223.)

İnsan bir başkasıyla mektup yoluyla ilişki kurabileceği düşüncesine nasıl kapılır? Uzaktaki bir insanı düşünebiliriz, yakındakini ise elimizle tutarız, diğer her şey insan gücünü aşar. Mektup yazmak açgözlülükle bekleyen hayaletler önünde kendini teşhir etmek demektir. Kağıda yazılmış öpücükler yerine ulaşmaz, yolda hayaletler tarafından içip bitirilir. Hayaletler bu bol miktarda besin sayesinde ölçüsüzce çoğalırlar. İnsanlık bunu hissediyor ve buna karşı savaşıyor; insanlar arasındaki hayaleti mümkün olduğunca kaldırmak, doğal iletişimi, ruhların özgürleşmesini sağlamak için, demiryolunu, arabayı, uçağı icat etti, ama bunlar hiçbir işe yaramıyor, belli ki bunlar bir düşme anında yapılmış icatlar, karşı tarafsa çok daha sakin ve güçlü, insan mektuptan sonra bir de telgrafı, telefonu, telsizi icat etti. Hayaletler açlıktan ölmeyecek, ama biz çürüyüp gideceğiz.''

6 ay sonra Kafka bunu da yazacak ve bırakacaktır; bu yazdığı günlüğündeki son yazı olacaktır. Bundan hemen hemen 1 yıl sonra da (3 Haziran 1924) yaşamayı bırakacaktır. Çünkü kelimeler kendi aleyhine dönmüştür. 

"More and more fearful as I write. It is understandable. Every word, twisted in the hands of ghosts --this twist of the hand is their characteristic gesture-- becomes a spear turned against the writer. Most especially a remark like this. And so ad infinitum. The only consolation would be: it happens whether you like or no. And what you like is of infinitesimally little help. More than consolation is: You too have weapons." 

(Franz Kafka, Diaries, 12 June 1923, page 423).