Bulunduğum (bulunamadığım?) yer üzerine

Okumaya başlamadan önce şunu açınız:

https://www.youtube.com/watch?v=VKiG7IwNqG8

Bazen, kelimeler tıpkı gürültü gibidir.

Selamlarım sizi, boş sokağa bakan odamdan, katman katman duvarları yıkarak. Saat 03:21. Aslına bakılırsa saat kaç bilmiyorum, 3 ile 4 arası bir şey. Bakmak istemiyorum.

Bu yazı, zihnimin en mahrem odasının has bahçesinden koparılmış bir... bir nedir, bilmiyorum. Bu tamamen sizin atfettiğiniz değere bağlı. İsteyene gül, isteyene her neyse. Benim içinse, bunu yaptığım için bedelini günlerce ödeyeceğim bir zihin parçam desem yeterli olur sanıyorum.

Şimdi düşüneceksiniz, bu yazı ne ile alakalı? Düşünmeyecekseydiniz de artık düşündünüz. Sizi yönlendirdim buna. Kimliğime ait kelimeler kullanmayı yeğliyorum. Bundan sebep "manipüle ettim" yerine "yönlendirdim" dedim. Konuyla alakasız olsa da belirtmek istedim, her nedense.

Bu yazı uzun bir süre boyu bende olan bir düşüncenin ve nefretin zaman zaman da burukluğun eseridir. Yıllar boyu; toplamda 6, yoğun olarak ise 4 senedir düşündüğüm şey şu: neden düşüncelerimde tasnif edip durduğum topluluklardan birine ait hissedemiyorum? Bakın bu bahsettiğim somut bir şey değil. Örneğin bir zenbudist - hristiyan, memleketten örnek verirsek solcu - sağcı ayrımı gibi değil. Yani bahsettiğim bir ideoloji veya yaşam biçim ve ilkesi sahibi olmakla ilgili değil. Soruyu şöyle sorsam kendimi tam olarak ifade etmiş olurum umarım: neden bir toplulukla beraberken bir şeye aynı iştahla gülemiyorum? Sırıttığım olmuyor değil ama bu gülmek değildir, sırıtmaktır. Galiba bunun cevabı ile ilk sorunun cevabı aynı. Eğer buraya kadar okuyanınız varsa ki hoş, sizinle ilgi alanları konusunda pek anlaşamıyoruz, şu düşünce şimşek gibi çakacaktır kafasında: nasıl bir bağlantı var mezkur iki şey arasında? Bunu tam olarak açıklayamayacağımın farkındayım. Kim bilir, belki bir gün öyle bir teşbih bulurum ki her şey bir anda belirginleşir sizin için. Fakat o güne daha var ve ben şunu biliyorum ki, benzer insanlar benzer şeylere gülerler. Benzemenin de bir tasnifi var. En temeli karakter ve zeka bakımından olsa gerek. Bahsettiğim hangisine giriyor, bilmiyorum (şaşırdınız mı?). Görmenizi istediğim manzaranın kendisini değil ancak çerçevesini çizebiliyorum, ne kadar aciz bir dil, kendime kızıyorum.

Sadece kendime değil size ve yaşama da öfkeliyim. Peki neden? Bazen kibirli görünebilen bir insancığım ama böyle olmaktan da Allah'a sığınırım ve bilemem öyle görünmeden bunu nasıl ifade etsem. Demem o ki, neden bırakmıyorsunuz ki elimden damlayan kan kağıda düşerek dönüşse harflere? Hiçbir şey demiyor gibi göründüğümün farkındayım. Tuttuğum kalem naz ağacından benim. Her şeye dönemiyor dilim.

Bir kez daha bilmiyorum, haksız mıyım kendimi noksan görmemekte, aranızdaki yaygın isimlerden? Belki var özüm, yontulmamışım sadece. Kıramamaktayım kabuğumu. Gizli mi, açıkta değil mi daha? Ondan mı bunlar? Potansiyel yazmamak için uğraştığım kadar bu işle uğraşmadığımdan mı yani? Ama hayır, uğraşıyorum. Peki, neden beklediğimi göremiyorum? Aceleci miyim yoksa yozlaşan siz misiniz? Bir sebebi olmalı bütü.......

Ne diyorum yahu? Kime ne anlatıyorum? Devam etsem aynı tas aynı hamam olmayacak mı sanki? Olacak. Körler sağırlar birbirini ağırlar. Bu durumu bu deyimden daha güzel ifade eden ne olabilir? Hiçbir şey. Evet, siz yine bir şeyler yazan ama yazdıkları aslında hiç güzel olmayan insanları aranızda ünlü edeceksiniz ve onlar da devam edecek bu anlamsız koşturmacaya. Ben de devam edeceğim vaziyete anlam verememeye.

Yazmak istediğim onlarca sayfa var ama daha fazla izin veremem. Bu yazdıklarım da başıma sardığım tülbentten sızan kan lekeleridir.

Zihnim kanamakta. Yapmak istediğim ve yapılmak isteyen şeyler var. Kendime yapacağım şeyler var. Size yapacağım şeyler var. Bu seferlik susacağım. Çünkü hazır değilim. İşte bu yüzden kapının ardında bekliyor; burkuntu ve hiddet dolu bir sessizlik, son zamanlarda her fırsatta beklemiş olduğu gibi. Sadece hazır olmadığımdan değil hem, gitmem gerekecek birazdan beni nakışlarıma dek bilene. Tek bilene.

Ahenksiz bir bitiriş güzel olmaz mıydı? Olurdu. Olsun o zaman:

Muchos gracias amigos.